Amour (2012)
H ταινία-τέλος στην φιλμογραφία του Michael Haneke καθώς ολοκληρώνει τον κύκλο που είχε αρχίσει στην Τριλογία του Συναισθηματικού Πάγου. Χρυσός Φοίνικας στο 65ο Φεστιβάλ των Καννών.
CategoryDrama
Gegen die Wand (Μαζί Ποτέ, 2004)
Fatih Akin έγραψε και σκηνοθέτησε ένα ωμό νιχιλιστικό ρομαντικό δράμα εκφράζοντας παράλληλα τη δικιά του μεταναστευτική γενιά. Χρυσή Άρκτος στο 54ο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Ίδιος – Διαφορετικός
Πέντε εντελώς διαφορετικές ταινίες που όμως κινούνται στο ίδιο πλαίσιο, την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Gespenster (Φαντάσματα, 2005)
Το δεύτερο μέρος της Τριλογία του Christian Petzold κινείται στα όρια του ονειρικού ψυχολογικού ρεαλισμού και παίζει πάντα ανάμεσα στην αλήθεια και το φανταστικό.
The Bridges of Madison County (Οι Γέφυρες του Μάντισον, 1995)
Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τη Meryl Streep σε ένα μοναδικά απόλυτο ρομαντικό μελόδραμα.
The Wrestler (Ο Παλαιστής, 2008)
O Darren Aronofsky απεικονίζει τον φθαρτό ρεαλισμό που ποτέ δεν μπορεί να συνάδει με ονειρικές ελπίδες του American Dream. Χρυσός Λέοντας στο 65o Φεστιβάλ της Βενετίας.
Pietà – Venice 69
Το δράμα εκδίκησης του Kim Ki-duk θέτει το θεατή σε μία διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης ώστε να βρει αίτια της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Χρυσός Λέοντας στο 69o Φεστιβάλ της Βενετίας.
Klip (Κλιπ, 2012)
Οι έφηβοι της γενιάς της turbo-folk ζουν σε έναν πλαστικό και ψεύτικο κόσμο με καταχρήσεις, βία και μηχανικό σεξ. Ντεμπούτο της Maja Miloš.
Faces (Πρόσωπα, 1968)
Ο John Cassavetes αποτυπώνει με ρεαλισμό τις ανθρώπινες σχέσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Nuit #1 (Νύχτα #1, 2011)
Το ντεμπούτο της Anne Émond είναι ένα δραματικό one-night που καταλήγει στην πιο αποκαλυπτική βραδιά της γενιάς του τίποτα.
Tystnaden (Η Σιωπή, 1963)
Η Σιωπή του Θεού είναι το τελευταίο μέρος της Τριλογία της Πίστης του Ingmar Bergman, μια πολύ προσωπική του ταινία μια πολύ προσωπική του εικόνα.
Le Pornographe (Ο Πορνογράφος, 2001)
Η δεύτερη ταινία του Bertrand Bonello βασίζεται στις αντιθέσεις και τις έντονες συγκρόυσεις και είναι μία δυνατή αντιπαράθεση του θεωρητικά καλύτερου παρελθόντος με το αμφίβολο σήμερα.